Noong unang panahon, sa isang tahimik na baryo sa gilid ng kagubatan ng Panay, may mag-asawang
kilala sa kanilang kabaitan - si Tata Ambo at Aling Rosa. Wala silang anak kahit ilang taon na silang nagsasama, ngunit minahal sila ng buong baryo dahil sa kanilang malasakit sa kapwa.
Isang gabi ng malakas na ulan, may kumatok sa kanilang bahay. Pagbukas ni Tata Ambo, isang babaeng basang-basa at nanghihina ang tumambad sa pintuan. Wala itong pangalan, ngunit humingi ng tulong at pagkain. Hindi nagdalawang-isip si Aling Rosa na patuluyin ito. Pinakain nila ang babae, pinainom, at pinahinga sa kanilang banig.
Kinabukasan, nagpasalamat ang babae at nagpaalam. Ngunit bago siya umalis, tinanong niya si Aling Rosa,
“Kung bibigyan kita ng anak, kahit may kapalit, tatanggapin mo ba?”
Napaiyak si Aling Rosa at tumango. “Kahit anong kapalit, basta’t magkaroon lang kami ng anak.”
Ngumiti ang babae, at sa isang iglap ay naglaho sa hangin. Akala ni Aling Rosa’y panaginip lamang iyon, ngunit makalipas ang ilang buwan, nadama niya ang paggalaw ng sanggol sa kanyang sinapupunan.
Pagdating ng panahon, ipinanganak niya si Luna, isang batang babae na may mapupungay na mata at kakaibang lamig ng balat. Lumaki itong maganda, ngunit may mga gabi na nagiging tahimik ang bahay - wala si Luna sa kanyang silid.
Isang gabi, sinundan siya ni Tata Ambo. Nakita niyang nakaupo sa bubungan ang kanyang anak, may mahabang kuko, pulang mga mata, at nakangiting tila hayok sa laman. Sa kanyang likod, dahan-dahang lumalabas ang pakpak na parang sa paniki.
Ngunit hindi siya lumingon. Sa halip, tumingala ito at nagsalita,
“Ama, ito ang kapalit na hindi mo kayang tanggihan. Ako ang anak na hiningi ninyo, at ako rin ang sumpang dala ninyo.”
Pagkatapos noon, nilamon ng dilim si Luna. Kinabukasan, natagpuang walang buhay si Tata Ambo at Aling Rosa, at sa kanilang tabi ay may mga bakas ng kuko at patak ng dugo na hindi kailanman nawala.
Mula noon, sabi ng mga matatanda, tuwing gabi ng kabilugan ng buwan, may maririnig na pakpak sa itaas ng mga bubong. Ang mga buntis ay pinapahiran ng bawang, at ang mga bata ay pinapatulog bago dumilim.
Dahil sa baryong iyon unang isinilang ang nilalang na kilala ngayon bilang Aswang - isang anak ng pagnanais, sumpa ng kagustuhan, at paalala na may kapalit ang lahat ng hinihiling sa dilim.
No comments:
Post a Comment