Ang Alamat ng Bagyo

Noong unang panahon, sa isang malayong bayan na napapalibutan ng kabundukan, naninirahan ang 

isang batang nagngangalang Bagwis. Siya ay kilala sa buong bayan dahil sa kanyang kabaitan at pagiging mapagkalinga sa mga hayop at halaman sa kanilang paligid. Mahal na mahal siya ng mga tao dahil sa kanyang malasakit sa kalikasan.

Si Bagwis ay may kakaibang kakayahan—kaya niyang makipag-usap sa hangin. Sa tuwing humihip ang hangin, naririnig ni Bagwis ang mga kwento ng kalikasan, ang hinaing ng mga puno, at ang mga hiling ng mga hayop. Dahil dito, siya ang madalas na tagapamagitan ng kalikasan at ng mga tao.

Isang araw, isang napakalakas na init ang dumating sa kanilang bayan. Ang mga halaman ay natuyo, ang mga ilog ay bumabaw, at ang mga hayop ay nanghihina. Nangamba ang mga tao at humingi ng tulong kay Bagwis. “Bagwis, kausapin mo ang hangin. Kailangan nating malaman kung ano ang nangyayari,” pakiusap ng mga matatanda sa kanya.

Agad na sumama si Bagwis sa tuktok ng pinakamataas na bundok at tinawag ang hangin. "Hangin, ano ang kailangan namin gawin? Ang aming bayan ay nauuhaw at ang init ay masyado nang malupit."

Sumagot ang hangin, "Nais ng kalikasan na ikaw, Bagwis, ay magdala ng balanse sa bayan. Ngunit may kapalit—kailangan mong isakripisyo ang iyong sarili upang muling dumaloy ang ulan."

Nag-isip si Bagwis. Mahal niya ang bayan, ang mga halaman, at ang mga hayop. Kaya’t pumayag siya sa kahilingan ng kalikasan.

“Kung iyon ang kailangan upang iligtas ang lahat, handa akong magsakripisyo,” wika ni Bagwis nang buong tapang.

Nang sumapit ang hatinggabi, hinipan ng malakas na hangin si Bagwis at itinangay siya patungo sa kalangitan. Sa kanyang pag-akyat, nagdilim ang langit at nagsimulang mag-ipon ang mga ulap. Lumabas ang malalakas na kidlat at narinig ang umaalingawngaw na kulog. Mula kay Bagwis, isinilang ang unang bagyo.

Dahil sa bagyo, muling bumuhos ang ulan sa bayan. Ang mga ilog ay muling napuno, ang mga halaman ay bumalik sa kanilang dating sigla, at ang mga hayop ay nabuhay muli. Ang mga tao ay nagpasalamat sa sakripisyo ni Bagwis.

Simula noon, sa tuwing darating ang bagyo, naaalala ng mga tao si Bagwis—ang batang nagmahal at nagsakripisyo para sa bayan. At itinuro ng alamat na ang bagyo ay hindi dapat katakutan, kundi isang paalala na ang kalikasan ay kailangang respetuhin at alagaan, tulad ng ginawa ni Bagwis.

Mga Aral:

• Ang kalikasan ay buhay—dapat itong pahalagahan at ingatan.
• Ang sakripisyo at pagmamahal sa kapwa ay nagbibigay ng mas malaking kabutihan.
• Huwag kalimutang magpasalamat sa mga biyayang dala ng kalikasan, kahit pa minsan ay dumadaan ito sa mga pagsubok.